به گزارش پارسینه و به نقل از اقتصاد ایران؛ صهیونیست ها به دلایل روشن در تاریخ زشت ترین چهره انسانیت هستند. امروز در غزه و رفح کودک کشی به راه انداخته اند قلب تمام انسان ها به درد می آید. غم انگیز تر اینجاست که اسرائیل این غده سرطانی تاریخش را با جنایت نوشته است و شاید اگر اخبار این نسل کشی ها در قدیم به وضح امروز دیده می شد جهان به شکلی دیگر با این شبه انسان ها برخورد می کرد. موجوداتی که تنها نام انسان را یدک می کشند و بویی از انسانیت نبرده اند.

در گزارش امروز سعی شده است به گوشه ای از جنایات این موجوات خطرناک برای بشریت پرداخته شود، تاریخ این گزارش تا وقایع امروز خواهد بود که مخاطبان بدانند که تاریخ چه دیوصفت هایی را یدک می کشد.

جنگ اعراب و اسرائیل ۱۹۴۸

بین ۱۰ تا  قتل عام در طول جنگ ۱۹۴۸ رخ داد. به گفته بنی موریس، سربازان یشوف (یا بعداً اسرائیلی) در ۲۴ قتل عام تقریباً ۸۰۰ غیرنظامی عرب و اسیر جنگی را کشتند. سلمان ابوسیتا، محقق فلسطینی، ۳۳ قتل عام را فهرست می کند که نیمی از آنها در دوران جنگ داخلی رخ داده است.صالح عبدالجواد ۶۸ روستا را فهرست را در این جنایت فهرست کرد که در آنها کشتار بی رویه اسرا و غیرنظامیان صورت گرفته در حالی که هیچ تهدیدی برای یشوف یا سربازان اسرائیلی وجود نداشته است.

به گفته رزماری اسبر، هم آرشیوهای اسرائیلی و هم شهادت‌های فلسطینی قتل‌ها را در روستاهای عرب‌بی‌شماری تأیید می‌کنند. بیشتر این قتل‌ها به دلیل تسخیر و تصرف روستاها در مرحله دوم جنگ داخلی، عملیات دانی، عملیات هیرام و عملیات یوآو روی داده‌اند. موریس گفت که “بدترین موارد” قتل عام صالحه با ۶۰ تا ۷۰ کشته، کشتار دیر یاسین با حدود ۱۱۲ کشته، قتل عام لیدا با حدود ۲۵۰ نفر و قتل عام ابوشوشه با ۶۰ تا ۷۰ کشته بود. در الدویمه، آمار کشته شدگان متفاوت است. صالح عبدالجواد ۱۰۰ تا ۲۰۰ تلفات را گزارش می دهد، موریس “صدها” را تخمین زده و همچنین تحقیقات ارتش اسرائیل را گزارش می دهد که به این نتیجه رسیده است که ۱۰۰ روستایی کشته شده اند. همچنین برخی از منابع عربی  گزارش دادند که ۴۵۵ نفر در پی قتل عام الدویمه ناپدید شده اند، از جمله ۱۷۰ زن و کودک.

بحران سوئز

در جریان بحران سوئز در سال ۱۹۵۶، ارتش اسرائیل قتل عام و اعدام های موقت را در خان یونس و رفح انجام داد و پلیس مرزی اسرائیل قتل عام را در کفر قاسم انجام داد.

در طول جنگ شش روزه در سال ۱۹۶۷، ارتش اسرائیل به کشتن سربازان اسیر مصری، سربازان فراری و غیرنظامیان متهم شد. گبی برون، روزنامه نگار یدیعوت آحارونوت، گفت که او شاهد اعدام ده زندانی مصری بوده است که ابتدا مجبور به حفر قبرهای خود شدند. مایکل بارزهر گفت که او شاهد قتل سه اسیر مصری توسط یک آشپز بوده است. ایل گفت که او موارد زیادی را می‌دانست که در آن سربازان اسرای جنگی یا غیرنظامیان عرب را کشته‌اند. اوری میلشتاین، مورخ اسرائیلی اظهار داشت که در جنگ سال ۱۹۶۷ حوادث زیادی رخ داد که در آن سربازان مصری پس از اینکه دستان خود را به نشانه تسلیم بالا بردند، توسط سربازان اسرائیلی کشته شدند. میلشتاین گفت: «این یک سیاست رسمی نبود، اما فضایی وجود داشت که انجام آن اشکالی ندارد. “برخی از فرماندهان تصمیم گرفتند این کار را انجام دهند، برخی دیگر امتناع کردند. اما همه از آن مطلع بودند.” ادعاهایی مبنی بر اینکه سربازان مصری در حال فرار به صحرا مورد اصابت گلوله قرار گرفته اند، در گزارش های نوشته شده پس از جنگ تأیید شد. مورخ و روزنامه نگار اسرائیلی، تام سگف، در کتاب خود “۱۹۶۷” به نقل از یکی از سربازان می نویسد: “سربازان ما فرستاده شدند تا گروه هایی از مردان را که در حال فرار بودند را شناسایی کنند و به آنها شلیک کنند. این دستور بود، و در حالی انجام شد که آنها واقعا تلاش می کردند. برای فرار”.

جنگ شش روزه

در سپتامبر ۱۹۹۵، نیویورک تایمز گزارش داد که دولت مصر دو گور دسته جمعی کم عمق را در سینا در العریش کشف کرده است که حاوی بقایای ۳۰ تا ۶۰ زندانی غیر نظامی و نظامی مصری است که گفته می شود توسط سربازان اسرائیلی در طول جنگ ۱۹۶۷ تیراندازی شده اند. اسرائیل به دلیل محدودیت های ۲۰ ساله خود از پیگیری اتهامات خودداری کرد. دیوید سلطان، سفیر اسرائیل در قاهره، پس از آنکه روزنامه مصری الشعب اعلام کرد که او شخصاً مسئول کشتن ۱۰۰ زندانی مصری است، درخواست کرد که از سمت خود برکنار شود، اگرچه سفارت و وزارت خارجه اسرائیل این اتهام را رد کردند. آریه بیرو، پس از بازنشستگی، ، در مصاحبه هایی به کشتن ۴۹ اسیر جنگی مصری در سینا اعتراف کرد. در ژوئن ۲۰۰۰، روزنامه الوفد مصر گزارش داد که یک گور دسته جمعی در راس سدر کشف شد که حاوی بقایای ۵۲ اسیر بود که توسط چتربازان اسرائیلی در طول جنگ کشته شدند و واحد تسلیم شده را کشته بودند. در این گزارش آمده است که روی برخی جمجمه ها سوراخ گلوله وجود دارد که نشان دهنده اعدام است. گزارش های اولیه در روزنامه اسرائیلی هاآرتص سانسور شد. نیویورک تایمز گزارش داد که حدود ۳۰۰ مصری غیرمسلح در جنگ های ۱۹۶۷ و ۱۹۵۶ کشته شدند. آریه اسحاکی، مورخ نظامی اسرائیل، بر اساس اسناد ارتش تخمین زده است که در جنگ ۱۹۶۷، سربازان اسرائیلی حدود ۱۰۰۰ مصری را پس از تسلیم شدن، کشتند.

جیمز بامفورد، نویسنده ای که به طور گسترده تاریخ و عملیات آژانس امنیت ملی را شرح داده است، معتقد است که قتل عام غیرنظامیان و زندانیان مقید ممکن است به عنوان عاملی برای حمله اسرائیل به یو اس اس لیبرتی بوده باشد. بامفورد این نظریه را مطرح می کند که نیروهای دفاعی اسرائیل نگران بودند که یو اس اس لیبرتی، یک کشتی جمع آوری اطلاعات سیگنال، ممکن است شواهدی از کشتار جمع آوری کرده باشد و در نتیجه در تلاش برای سرکوب شواهد مورد حمله قرار گرفت.

جنگ و جنایت در لبنان

در سال ۱۹۸۲ اسرائیل برای بیرون راندن سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) به لبنان حمله کرد و ارتش اسرائیل جنوب لبنان را اشغال کرد. پس از محاصره بیروت، نیروهای ساف و متحدانشان با کمک فرستاده ویژه ایالات متحده، فیلیپ حبیب و حفاظت از حافظان صلح بین المللی، برای عبور از لبنان مذاکره کردند. اسرائیل با بیرون راندن ساف، حذف نفوذ سوریه بر لبنان و روی کار آوردن یک دولت مسیحی طرفدار اسرائیل به رهبری رئیس جمهور باچیر جمیل، به دنبال امضای معاهده‌ای بود که مناخیم بگین، نخست‌وزیر اسرائیل وعده داده بود که به اسرائیل «چهل سال صلح» هدیه بدهد. پس از ترور جمیل در سپتامبر، موقعیت اسرائیل در بیروت غیرقابل دفاع شد و امضای یک معاهده صلح به طور فزاینده ای غیرممکن شد. فالانژیست ها که از این ترور خشمگین شده بودند، خواستار حمله انتقامی شدند

در ۱۶ سپتامبر ارتش اسرائیل به شبه نظامیان لبنانی اجازه ورود به محله صبرا بیروت و اردوگاه آوارگان شتیلا در مجاورت آن را داد. تقریباً از ساعت ۱۸:۰۰ روز ۱۶ سپتامبر تا ساعت ۰۸:۰۰ روز ۱۸ سپتامبر، شبه‌نظامیان در حالی که اردوگاه فلسطینی‌ها توسط ارتش اسرائیل محاصره شده بود، قتل عام کردند. ارتش اسرائیل به شبه نظامیان دستور داده بود تا جنگنده های ساف را از صبرا و شتیلا به عنوان بخشی از مانور بزرگتر اسرائیل به سمت غرب بیروت پاکسازی کنند. با آشکار شدن این کشتار، ارتش اسرائیل گزارش هایی مبنی بر ارتکاب جنایات دریافت کرد، اما هیچ اقدامی برای توقف آن انجام نداد. نیروهای اسرائیلی برای جلوگیری از خروج ساکنان اردوگاه در خروجی‌های منطقه مستقر شدند و به درخواست شبه‌نظامیان، برای روشن کردن و نابودی صبرا و شتیلا در طول شب، بمب های آتش زا پرتاب کردند. بسیاری از قربانیان قبل از کشته شدن شکنجه شدند. زنان مورد تجاوز قرار گرفتند و برخی از قربانیان زنده زنده پوستشان را جدا کردند. دست و پای دیگران با تبر بریده شده بود.

در ۱۶ دسامبر ۱۹۸۲ مجمع عمومی سازمان ملل این کشتار را محکوم کرد و آن را یک عمل نسل کشی اعلام کرد. در فوریه ۱۹۸۳، یک کمیسیون مستقل به ریاست دیپلمات ایرلندی شان مک براید (دستیار وقت دبیرکل سازمان ملل متحد) تحقیقاتی را در مورد خشونت آغاز کرد و به این نتیجه رسید که ارتش اسرائیل، به عنوان اشغالگر صبرا و شتیلا، مسئولیت قتل عام شبه نظامیان را بر عهده داشت. کمیسیون همچنین اعلام کرد که این قتل عام نوعی نسل کشی است. در همان ماه، دولت اسرائیل کمیسیون کاهان را برای بررسی علت و شرایط کشتار صبرا و شتیلا راه اندازی کرد و متوجه شد که پرسنل نظامی اسرائیل علیرغم آگاهی از اقدامات شبه نظامیان نخواستند  گام های جدی برای توقف کشتار بردارند. کمیسیون اسرائیل، ارتش اسرائیل را به طور غیرمستقیم مسئول این رویدادها.

انتفاضه اول

در ۱۰ اکتبر ۱۹۹۰، در میان تنش های بالا بر سر راهپیمایی سوکوت، جمعیتی از فلسطینی ها شروع به پرتاب سنگ به سوی نمازگزاران یهودی در دیوار غربی کوه معبد کردند. در پاسخ، ۴۰ پلیس مرزی اسرائیل با سلاح های خودکار به سوی جمعیت فلسطینی تیراندازی کردند که حداقل ۲۱ کشته و حداقل ۱۵۰ زخمی برجای گذاشت. هیچ اسرائیلی کشته نشد. سازمان ملل در قطعنامه‌ای در ۱۲ اکتبر خشونت‌های مرتکب شده توسط نیروهای اسرائیلی را محکوم کرد و تحقیقاتی را پیشنهاد کرد که اسرائیل این قطعنامه را رد کرد و از همکاری با تحقیقات خودداری کرد. خاویر پرز دکوئیار، دبیرکل سازمان ملل متحد در ۳۱ اکتبر گزارش خود را منتشر کرد که در صورت عدم موفقیت اسرائیل به توافق رسید.

بنابراین دبیرکل نتوانسته است اطلاعات مستقلی در مورد شرایط پیرامون حوادث اخیر در اورشلیم و تحولات مشابه در کرانه باختری و نوار غزه به دست آورد. با این حال، مطبوعات بین‌المللی به درگیری‌هایی که در ۸ اکتبر ۱۹۹۰ در الحرام الشریف و سایر اماکن مقدس اورشلیم روی داد، پوشش گسترده‌ای داده است. بر اساس گزارش‌ها، که متفاوت هستند، حدود ۱۷ تا ۲۱ فلسطینی کشته شدند. بیش از ۱۵۰ نفر توسط نیروهای امنیتی اسرائیل مجروح شدند و بیش از ۲۰ غیرنظامی و پلیس اسرائیل توسط فلسطینیان زخمی شدند. در حالی که نظرات ضد و نقیضی در مورد عامل تحریک این درگیری ها وجود دارد، ناظران در محل، از جمله پرسنل کمیته بین المللی صلیب سرخ (ICRC) اعلام کردند که از گلوله جنگی علیه غیرنظامیان فلسطینی استفاده شده است. در این رابطه به این نکته توجه می شود که تحقیقات متعددی انجام شده است. به غیر از کمیسیون تحقیق [اسرائیل] که در بندهای ۳، ۴ و ۷ فوق به آن اشاره شد، چندین سازمان حقوق بشر اسرائیلی و فلسطینی تحقیقات خود را انجام داده اند. یافته های دو تن از آنها، بتسلم و الحق، به ترتیب در ۱۴ اکتبر و ۲۸ اکتبر ۱۹۹۰ به دبیرکل ابلاغ شد و به طور جداگانه به عنوان ضمیمه های گزارش حاضر منتشر می شود.

در پی این گزارش، قطعنامه ۶۸۱ شورای امنیت سازمان ملل متحد در ۲۰ دسامبر ۱۹۹۰ با استناد به قطعنامه های ۶۷۲ و ۶۷۳ از اسرائیل خواسته است که کنوانسیون چهارم ژنو را در مورد فلسطینیان در سرزمین های اشغالی اعمال کند. دیده بان حقوق بشر در گزارش جهانی سالانه خود در سال ۱۹۹۰گزارش اسرائیل در مورد این حادثه را محکوم کرد و گفت: «فقط به «استفاده کنترل نشده از گلوله جنگی» توسط پلیس اشاره کرده است، و توجه اندکی به آنچه باید یک موضوع اصلی می‌بود: استفاده از آن نیروی بیش از حد، از جمله تیراندازی به جمعیت با انفجار سلاح های خودکار.” فلسطینی‌ها اعلام کردند که تنها پس از حمله با گاز اشک‌آور و سلاح‌های خودکار، برای دفاع از خود و توقف سربازان، سنگ پرتاب کردند.

انتفاضه دوم

بین ۲ و ۱۱ آوریل ۲۰۰۲ محاصره و درگیری شدید در اردوگاه آوارگان فلسطینی در شهر جنین رخ داد. این اردوگاه در طول عملیات سپر دفاعی پس از اینکه اسرائیل تشخیص داد که “به عنوان پایگاهی برای حملات تروریستی متعدد علیه غیرنظامیان اسرائیلی و شهرها و روستاهای اسرائیلی در این منطقه عمل کرده است” هدف قرار گرفت. نبرد جنین به نقطه عطف برای هر دو طرف تبدیل شد و شاهد نبردهای شدید شهری بود زیرا پیاده نظام اسرائیل با پشتیبانی زرهی و هلیکوپترهای تهاجمی برای پاکسازی اردوگاه از شبه نظامیان فلسطینی می جنگیدند. نبرد در نهایت توسط ارتش اسرائیل به پیروزی رسید، پس از آن که از دوازده بولدوزر زرهی کاترپیلار D9 برای پاکسازی تله‌های انفجاری فلسطینی‌ها، منفجر کردن مواد منفجره، و تخریب ساختمان‌ها و پست‌های تفنگ استفاده کرد. بولدوزرها در برابر حملات شبه نظامیان فلسطینی غیر قابل نفوذ بودند.

در جریان عملیات نظامی اسرائیل در این اردوگاه، منابع فلسطینی مدعی شدند که قتل عام صدها نفر صورت گرفته است. یک مقام ارشد تشکیلات خودگردان فلسطین در اواسط آوریل ادعا کرد که حدود ۵۰۰ نفر کشته شده اند. در جریان نبرد در جنین، مقامات اسرائیلی همچنین در ابتدا صدها کشته فلسطینی را تخمین زده بودند، اما بعداً گفتند که انتظار داشتند تعداد فلسطینیان به “۴۵ تا ۵۵” برسد. در جنجال بعدی، اسرائیل مانع از انجام تحقیقات دست اول سازمان ملل متحد شد که به اتفاق آرا شورای امنیت به دنبال آن بود، اما سازمان ملل با این وجود احساس کرد که می‌تواند ادعاهای مربوط به قتل عام را در گزارش خود رد کند، گزارشی که می‌گوید حدود ۵۲ نفر کشته شده‌اند و انتقاد می‌کردند..

در همان زمان سازمان های حقوق بشر اسرائیل را به جنایات جنگی و جنایت علیه بشریت متهم کردند در ماه نوامبر، عفو بین الملل گزارش داد که “شواهد روشنی” وجود دارد که نشان می دهد ارتش اسرائیل مرتکب جنایات جنگی علیه غیرنظامیان فلسطینی در جنین و نابلس شده است. این گزارش اسرائیل را به ممانعت ازخدمات پزشکی متهم کرد. استفاده از مردم به عنوان سپر انسانی، تیراندازی و کشتن غیرنظامیان غیرمسلح، از جمله یکی در بازداشت، تخریب خانه‌ها با ساکنان داخل، در یک مورد له کردن آگاهانه مردی که به شدت ناتوان شده بود تا حد مرگ، در موردی دیگر کشتن هشت عضو یک خانواده، کشتار بی‌احتیاطی. غیرنظامیان با مواد منفجره در درها، بازداشت های خودسرانه دسته جمعی و ضرب و شتم زندانیان که منجر به مرگ یک نفر شد، و جلوگیری از رسیدن آمبولانس ها و سازمان های امدادی به مناطق جنگی حتی پس از توقف جنگ. عفو بین الملل از گزارش سازمان ملل انتقاد کرد و خاطرنشان کرد که مقامات آن واقعاً از جنین بازدید نکرده اند.

پیتر بومونت، خبرنگار آبزرور، نوشت که آنچه در جنین رخ داد یک قتل عام نبود، بلکه تخریب جمعی خانه‌ها جنایت جنگی بود که مشمول ماده ۱۴۷ کنوانسیون چهارم ژنو در ممنوعیت «تخریب گسترده یا تصاحب غیرقانونی» بود. اموالی که با ضرورت نظامی توجیه نشده است که به طور غیرقانونی یا عمدی انجام شده است.» برخی گزارش‌ها اشاره می‌کنند که محدودیت دسترسی اسرائیل به جنین و امتناع از دسترسی تحقیقات سازمان ملل به این منطقه، شاهدی بر سرپوش گذاشتن بود، اتهامی که توسط معین ربانی، مدیر مرکز تحقیقات فلسطینی آمریکایی در رام‌الله نیز تکرار شد.

جنگ لبنان ۲۰۰۶ جنایتی که هرگز فراموش نشد

در ژوئیه ۲۰۰۶، درگیری بین اسرائیل و حزب‌الله در لبنان آغاز شد که با حمله فرامرزی شبه‌نظامیان حزب‌الله که دو سرباز اسرائیلی را اسیر کردند، آغاز شد. جنگ ۳۴ روزه متعاقب آن شامل حملات هوایی گسترده اسرائیل و تهاجم زمینی به جنوب لبنان بود که منجر به کشته شدن حداقل ۱۱۰۹ لبنانی – که حداقل ۹۰۰ نفر از آنها غیرنظامی بودند – ۴۳۹۹ مجروح و حدود یک میلیون نفر آواره شدند. دیده بان حقوق بشر در گزارشی ۲۴۹ صفحه ای دریافت که «اسرائیل جنگ را با بی تفاوتی بی پروا نسبت به سرنوشت غیرنظامیان لبنانی انجام داد و قوانین جنگ را زیر پا گذاشت» و از دبیرکل سازمان ملل خواست تا یک کمیسیون تحقیقات بین المللی تشکیل دهد. برای بررسی گزارش های جنایات جنگی. عفو بین‌الملل در گزارشی همچنین اعلام کرد که در طول درگیری‌های یک ماهه در لبنان، اسرائیل مرتکب جنایات جنگی، از جمله حملات بی‌رویه، اگر نگوییم حملات مستقیم علیه غیرنظامیان، حملات نامتناسب، از جمله بمباران توپخانه‌ای مداوم جنوب لبنان و استفاده گسترده از بمب های خوشه ای در مناطق غیرنظامی، حمله به اشیاء غیرنظامی و مجازات دسته جمعی

غزه ۲۰۰۸ مجازات دسته جمعی

مأموریت حقیقت یاب سازمان ملل متحد در مورد مناقشه غزه دریافت که اسرائیل، دست کم تا حدی، کل مردم غزه را هدف قرار داده است. مأموریت نظر خود را اعلام کرد که “این عملیات در جهت پیشبرد یک سیاست کلی با هدف تنبیه جمعیت غزه به دلیل انعطاف پذیری و حمایت آشکار آن از حماس و احتمالاً با هدف تغییر این حمایت انجام می شود.”