۲ روی سکه بازگشت برانکو به پرسپولیس

هنوز تکلیف نیمکت پرسپولیس مشخص نشده و زمزمه‌های مربوط به جدایی یحیی گل‌محمدی، این‌بار جدی‌تر از هر زمان دیگری به گوش می‌رسد. در چنین شرایطی عجیب نیست که مدام نام برانکو ایوانکوویچ به میان بیاید و از مربی کروات به‌عنوان گزینه اصلی جانشینی یحیی یاد شود. برانکو از مهم‌ترین مربیان تاریخ فوتبال ایران است که با ایجاد یک دگردیسی حیرت‌انگیز در پرسپولیس، نقشی مهم در احیای این تیم ایفا کرد. او در اوج کامیابی از پرسپولیس جدا شد و از محبوبیتی شاید بی‌نظیر بین هواداران برخوردار است. بنابراین حضور دوباره او در فوتبال کشور می‌تواند یک موج خبری بزرگ ایجاد کند، اما پرسش اینجاست که این بازگشت احتمالی مثبت تلقی می‌شود یا منفی؟ از هر دو زاویه می‌شود به این داستان نگاه کرد.

چرا آری؟

توانایی‌های فنی برانکو روشن است. او در پرسپولیس و بیرون از آن (از جمله چین و کرواسی) ارزش‌هایش را نشان داده و همین حالا، حتی تیم عمان او هم واقعا بد نیست. فراموش نکنیم در ۲ سال گذشته عمان یکی از معدود شکست‌های تیم ملی ژاپن را رقم زده و درمجموع نسبت به بضاعت این تیم، عملکرد برانکو قابل‌قبول بوده است. به علاوه او شناخت خوبی از پرسپولیس و فضای فوتبال ایران دارد. حضور احتمالی این مربی با محبوبیت بالا در پرسپولیس، یک شوک روانی مطلوب به بازیکنان هم محسوب می‌شود که می‌تواند شرایط را به سود سرخپوشان تغییر بدهد. به علاوه برانکو شاید تنها نامی باشد که بتواند تا حدی اعتراض‌ها نسبت به جدایی یحیی را فرو بنشاند، در غیر این صورت احتمال قابل توجهی وجود دارد که سرمربی بعدی پرسپولیس در فضای این نقدها اصلا مجال کار با آرامش پیدا نکند؛ شاید شبیه اتفاقی که در لیگ یازدهم و بعد از جدایی علی دایی برای حمید استیلی رخ داد. همه اینها یعنی شاید قرمزها یک‌بار دیگر بتوانند تیم‌شان را دست برانکو بسپارند و عصر موفقیت را تمدید کنند. چه‌بسا او مثل گذشته تیمی تحویل بدهد که تا چند سال بعد از رفتن خودش هم کار کند.

چرا نه؟

برانکو امروز نسبت به زمانی که هدایت پرسپولیس را برعهده گرفت (بهار۹۴) ۸‌سال پیرتر شده و این اصلا چیز کمی نیست. مربی کروات امروز ۶۹‌ساله است و به هر حال شادابی و بی‌پروایی آن روزها را ندارد. به علاوه در لیگ پانزدهم که استارت موفقیت‌های ایوانکوویچ با قرمزها خورد، او واقعا مجموعه پرستاره‌ای در اختیار داشت؛ از احمد نوراللهی و محسن مسلمان و رامین رضاییان و فرشاد احمدزاده تا علی علیپور و مهدی طارمی. امروز اما از آن کهکشان پرستاره چیز زیادی باقی نمانده است. در عوض تیمی مثل سپاهان به‌عنوان یکی از مدعیان اصلی قهرمانی، بدون سقف هزینه کرده و رقابتی نابرابر را به‌وجود آورده است. از سوی دیگر فراموش نکنیم همان دوره اول هم برانکو هر سال سخت‌تر از پارسال قهرمان شد و حتی طراوت مسابقات این تیم هم رو به کاهش گذاشته بود؛ به‌طوری که در هفته‌های پایانی لیگ هجدهم حتی ۴‌مساوی پیاپی هم در کارنامه پرسپولیس ثبت شد و اگر نبود فرصت‌سوزی‌های سپاهان قلعه‌نویی، شاید دست پرسپولیس به جام نمی‌رسید. ازهمین‌رو بیم آن می‌رود که این نوبت حضور برانکو در پرسپولیس، خاطرات خوش ناشی از گذشته را هم از بین ببرد.